Nauki Humanistyczne i Społeczne

Prawo Morskie

Zawartość

Prawo Morskie | 2006 | No XXII

Abstrakt

Freedom of the high seas established in the law of the sea, as a customary norm comprises freedom to lay submarine cables and pipelines. This was confirmed by the Geneva Conventions of 1958 on the High Seas and the Continental Shelf The law of the sea Convention of 1982 retained freedom of the laying of submarine pipelines in the exclusive economic zone but in parallel it has given a number of rights to the coastal State. Thus the coastal State has rights to set up conditions concerning all stages of pipelines construction and functioning. Through it may not impede the laying or maintenance of pipelines nevertheless the delineation of the course for the laying of such pipelines in the exclusive economic zone and on the continental shelf is subject to its consent. It also has the right to authorize and regulate drilling on the sea bed. An analysis of provisions concerning artificial islands, installations and structures as well as marine scientific research demonstrates various lacuna. Debates around the project of the Baltic pipeline confirm the necessity to take into account the specific situation of this semi-enclosed sea, interests of the coastal States and recommendations of the competent international organizations. One can also argue that in the case of pipelines laid on the bed of the high seas beyond the continental shelf the Authority should be consulted. Problems are also caused by the fact that pipelines are laid by multinational corporations.

Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Janusz Symonides

Abstrakt

The Convention of the Law of the Sea of 1982 states clearly that countries bordering semi-enclosed seas, such as the Baltic, are expected to cooperate closely in securing their rights and executing their duties. The obligation to cooperate as stated in Article 123 of the convention refers to, among others, any installation or structure constructed on the Baltic Sea bottom. Russia and Germany both ignored this obligation as they viewed the proposed construction in strictly commercial terms. This position not only violates the norms of the both the Convention of the Law of the Sea of 1982 and HELCOM of 1992, but it also ignores the fundamental principles of the energy policy of the European Union. Article 23 statute 3 of legislation on the Republic of Poland's sea areas and marine administration, states that permission to construct and exploit any constructions within Polish sea areas (including those in the exclusive economic zone) is not to be granted if the proposed construction threatens the environment, marine resources, or the national economy. Unquestionably, the proposed Russian-German pipeline poses an ecological threat due to its length and is contrary to Polish interests.

Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Dorota Pyć
ORCID: ORCID

Abstrakt

The United Nations began working on the codification of the Law of the Sea in 1958, when four conventions were adopted in Geneva, namely the Convention on the Territorial Sea and the Contiguous Zone, the Convention on the High Seas, the Convention on Fishing and Conservation of the Living Resources of the High Seas, and the Convention on the Continental Shelf The conventions came into force in 1960. This was the first UN Law of the Sea conference and was organized under the auspices of the International Law Commission. In 1960 the second UN conference on maritime law was also held in Geneva and was dedicated to describing territorial seas. However, it did not succeed in reaching agreement regarding the six-mile territorial sea and six-mile fisheries zone. The third UN Conference on the Law of the Sea took place between 1973 and 1982. The UN Convention on the Law of the Sea from 1982 confirmed the right of each country to declare its territorial seas at limits of up to 12 nautical miles. The number of participating countries represented at the Law of the Sea conferences had increased with 157 national representatives in attendance at the third UN conference. In addition to issues of territorial sea width, other topics discussed included investigations and exploitation of marine resources outside of state jurisdiction, the legal status of sea areas and their countries, the rights and obligations of the largest exploiters of seas and oceans and principles of their cooperation. The author gives a high evaluation of the Law of the Sea codifications, which were prepared with the participation of the United Nations.

Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Leonard Łukaszuk

Abstrakt

International armed conflicts in the twenty-first century will not be limited only to terrestrial territories of the opposing forces. Seas will not only be used for long term dislocation and concentration of forces, but will again become a theater o f war operations. Future armed conflicts will have a significant impact on international shipping activities since 90% of world trade is conducted via maritime shipping. Thus, it can be concluded that all the countries of the world are deeply dependent on undisturbed and free shipping trade. In this article, the author focuses on the issue of protecting neutral shipping. Naval war law and maritime neutrality are issues described by recognized legal frameworks that apply to international conflicts at sea. They do, however, have a number of deficiencies, which renders difficult the effective protection of neutral shipping from the negative impacts of war. One of the problems is the scope of the application of the maritime neutrality law. Another problem is the lack of the obligation of a neutral country to execute the necessary monitoring with the aim of preventing its citizens from cooperating with one or all of the parties to the conflict. Additionally, the warring parties will rarely be able to identify the real character of a cargo ship. The will in the international community to codify naval war law and maritime neutrality will be lacking in the near future.

Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Andrzej Makowski
ORCID: ORCID

Abstrakt

The Aland Islands are comprised of 6500 islands, eighty of which are inhabited, with a combined area of 1500 km2. The entire territory is inhabited by 27000 Swedish-speaking people. The international agreements currently in force regulate the use of the Strait of the Aland Islands just to a certain degree and refer only to navy vessels. Therefore, it can be concluded that the strait's particular legal regime is described primarily by the regulations of the 1921 Geneva Convention. For other ships, the principles of common use and treaties of international maritime law apply. Foundations exist to recognize a transit passage in the strait beyond the demilitarized zone. The current status of the islands and the surrounding waters is commonly accepted by both the Swedish inhabitants of the archipelago (who have considerable political and economic autonomy within Finland), the countries on both sides of the strait, and the international community throughout the Baltic region.

Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Dariusz R. Bugajski

Abstrakt

This article represents the farthest reaching analysis of the issue of the transfer of rights incorporated in the documents applied in maritime trade ever published in the Polish literature. The article is comprised of four sections. The first is a detailed description of the institution of endorsement on a bill of exchange (necessary for the subsequent considerations) which was normalized in articles 11-20 of the statute of 28 April 1936 The Bill of Exchange Act. The author discusses the legal essence of endorsement on a bill of exchange and its various forms while focusing attention on its leading role in the legal system for transferring rights from securities “on request”. Accordingly, the author also calls attention to the other application of the endorsement on a bill of exchange, especially to the transfer of rights with bills of lading, warehause receipts, and maritime insurance policies. The second section presents issues regarding the endorsement of bills of lading. The view the author expresses differs from that which has been published in the legal literature to date in that it narrows significantly the range in which the regulations of bill of exchange law endorsement can be applied in maritime relationships. Accordingly, with regard to bills of lading, the only endorsement on a bill of exchange regulations that can be applied are those which permit transferring the bill of lading to the endorsee. The form of endorsement on bills of lading, endorsment of set of originals of bill of lading, and the specifics of the endorsement of bills of lading accepted for loading are discussed at length. Legal comparative issues and so-called e-commerce, EDI, and the increasingly popular e-bills of lading are considered separately. The third section presents issues of storage law, which is regulated by the warehouse statute of 16 November 2000. Storage manifests are an integral element of the maritime trade. The principles for endorsing inseparable warehause receips, as well as separable - reverse and warranty are discussed with particular emphasis on the so-called first endorsement on the warrant. The range within which endorsement on a bill of exchange is applicable to storage law is described in detail. In the fourth section, attention is focused on the possibility of endorsing maritime insurance policies, with doubts expressed as to whether these documents are indeed securities. The author maintains that the range of the application of bill of exchange law to these types of documents should be limited exclusively to the realization of policy legitimization functions. In the conclusionSy the author expresses doubts as to whether current means of regulating the principles of transferring rights from securities applied in the maritime trade are optimal. In the author's opinion, instead of a complicated system of references to bill of exachange law, it would be better to normalize this issue separately in the maritime code and storage law.

Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Mirosław H. Koziński

Abstrakt

Participation in loss or damage by sacrifice stems from either custom or legal regulations. This obligation can also be limited by agreement between parties. The instrument for modifying the range of loss or damage by sacrifice is the set of principles in the York-Antwerp Rules. The York-Antwerp Rules are currently the oldest maritime trade institution in such common practical use. The definition of loss or damage by sacrifice comes from the rules accepted in 1924 which originated from British regulations on maritime insurance dating from 1906. In Polish maritime code, the term “loss or damage by sacrifice ” describes only a certain type of damage, independent of the means it was inflicted. Norwegian maritime code is a good example of a rational attitude towards this issue; article 211 of this code refers directly to the York-Antwerp Rules. In terms of legislative techniques, the York-Antwerp Rules are not perfect. The terms of dispatch and the role of the dispatcher, which are closely related to the loss and damage by sacrifice, are rather incidental in the York-Antwerp Rules and are on the margins of issues regarding the effectivity of settlement.

Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Zenon Kamiński

Abstrakt

The Peking Rules have not been ratified in an official document and carry no legal weight. They are just a private set of regulations for settling loss and damage by sacrifice. They were accepted by the China Council for the Promotion of International Trade (CCPIT) on 1 January 1975 and remain in force today. The structure of the Peking Rules is uniform and is not divided into general and specific regulations. The rules are comprised of a peculiar type of preamble and eight titled articles. The range of loss and damage by sacrifice includes extraordinary losses, damages, and reasonably incurred extraordinary expenses resulting from actions taken to protect vessel and cargo from a common danger posed by forces of nature, accidents, or other extraordinary circumstance that can occur in maritime transport. Undoubtedly, the York-Antwerp Rules, especially their Hamburg version from 1974, significantly influenced the Peking Rules, as is reflected by the striking similarities in text and character of the two sets of rules. The author also discusses the problem of the Peking Rules in reference to the Polish maritime code.

Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Bogna Ostrowska

Abstrakt

The normalization of marine pilotage within the maritime code, the statute of maritime safety, and the executive regulations of these statutes is controversial in many aspects regarding their technical and substantive correctness. This is especially apparent in light of the fact that the service is not provided by the state (maritime administration) but by private operators who are taking advantage of their constitutional rights to conduct business. Furthermore, the service is realized by pilots who enjoy these same rights as well as the freedom to work. This article includes a critical analysis of these regulations regarding state control of pilotage and provides material for analyses to formulate proper conclusions both de lege lata and de lege freneda. Over fifty propositions for urgent revisions of the maritime code, including the pilotage issue, have been published in the relevant literature. These regulations appear to be the weakest section of the code. However, the author analyzes only article 229. Combined with article 36 of the statute of maritime safety and executive acts for these rules, this article presents a very poor picture of the legislation in this field.

Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Zbigniew Godecki

Abstrakt

As maritime offices are branches of the maritime administration, their directors have wide-ranging jurisdiction. One of the most important duties of maritime office directors is to conduct the marine ship register, which is commonly known as the administrative register. The directors of maritime offices should be informed when salvage attempts are made, and he/she has the power to relieve pilots of their duties under certain legal circumstances. Directors also conduct inspections and reviews to ensure that ships comply with requirements regarding the prevention of marine pollution. The authors emphasize that the existing Polish two-tiered maritime administration system is criticized. Attention is directed to the combined description of the substantive characteristics of the bodies of the first and second instance, the indistinct character of certain institutions, and the lack of a stable concept regarding the role and tasks of offices responsible for maritime economics and the operations of the entire maritime administration.

Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Diana Trzcińska
Paweł Mierzejewski

Instrukcja dla autorów

Wytyczne dla autorów tekstów naukowych publikowanych w czasopiśmie "Prawo Morskie":

1. Tekst naukowy, w tym m.in. artykuł naukowy lub glosa, musi zawierać wyróżnione wprowadzenie oraz wnioski.
2. Po tytule należy umieścić abstrakt oraz słowa kluczowe, zaś na końcu tekstu, po bibliografii – tytuł w języku angielskim, keywords oraz abstract.
3. Źródła podawane w bibliografii należy pogrupować wg rodzaju: literatura, akty prawne, wykaz orzecznictwa, źródła internetowe.
4. Objętość tekstu: min. 20 000 znaków, max. 40.000 znaków.
5. Ustawienia strony: standardowe programu Word – marginesy górny, dolny, prawy i lewy 2,5 cm.
6. Tekst główny: czcionka Times New Roman 12 pkt., interlinia 1,5 wiersza wyrównanie obustronne (tj. wyjustowane). Należy zlikwidować podwójne spacje, przecinki, kropki, wielokrotne entery, ręczne zrzucenia wierszy, ręczne przeniesienia wyrazów itp.
7. Akapity należy rozpoczynać jednakowo we wszystkich artykułach.
8. Odstęp między wyrazami – zawsze 1 spacja.
9. Tytuły artykułów, śródtytuły każdego rzędu: rozmiar i rodzaj czcionki, umieszczenie na kolumnie, sposób wyróżnienia, numeracja (jeżeli występuje), światła nad i pod tytułem/śródtytułem ujednolicone, we wszystkich artykułach zgodne z szablonem czasopisma. W pracach zbiorowych podtytuły tego samego rzędu redaktor naukowy przekazujący pliki do składu i łamania powinien oznaczyć jednakowo we wszystkich artykułach.
10. Słowa kluczowe: umieszczenie i zapis w każdym artykule zgodnie szablonem czasopisma/publikacji.
11. Przypisy należy ujednolicić i wstawiać automatycznie za pomocą funkcji: „Odwołania” → „Wstaw przypis dolny”, bez dodatkowej spacji. Należy stosować numerację przypisów w automatycznej frakcji górnej cyfry arabskiej. Wyjątkiem od tej reguły jest znak „*”, którego można użyć w przypadku informacji o autorze artykułu, w pracy zbiorowej lub dla odróżnienia przypisów tekstowych (źródłowych) i odautorskich rzeczowych w edycji dokumentów historycznych.
12. W przypisach odnoszących się do źródeł poprzednio cytowanych, stosujemy odnośniki w wersji łacińskojęzycznej (op. cit., idem, ibidem itp.)
13. W przekazywanym pliku powinny być zaznaczone wszystkie miejsca, które docelowo będą zawierały hiperlinki, w szczególności olinkowane powinny być wszelkie numery ORCID, DOI, E-MAIL.
14. Spacji nie należy stawiać przed następującymi znakami: kropka, przecinek, średnik, dwukropek, nawias zamykający, cudzysłów zamykający, odsyłacz do przypisu, znak procentu, znak stopnia Celsjusza.
15. Nie stawia się spacji po następujących znakach: nawias otwierający, cudzysłów otwierający. W skrótach typu: s. (strona), t. (tom) itp. po kropce zawsze powinna znajdować się spacja.
16. Nie stosuje się ukośników w funkcji nawiasów.
17. W tekstach w języku polskim obowiązuje cudzysłów „drukarski”. W tekstach w innych językach stosuje się cudzysłowy właściwe temu językowi, np. “tekst angielski”, « tekst francuski », „tekst niemiecki“. Cudzysłowów angielskich używa się, w przypadku kiedy cały artykuł jest w języku angielskim, niemieckich – gdy cały artykuł po niemiecku itd.
18. Stosuje się następującą kolejność cudzysłowów: „ « ‘ ’ » ”.
19. Nie wstawia się znaku prim (') w miejsce apostrofu (’).
20. W przypadku tekstów obcojęzycznych należy używać poprawnych znaków specjalnych (np. à, á, â, ã, ä).
21. Nie należy przenosić do następnej linii tekstu pojedynczych liter, np. „a”, „w”, „i” – o ich usytuowaniu w tekście docelowym zadecyduje profesjonalny program do składu.
22. Wyróżnienia należy wykonywać konsekwentnie w całej pracy. Do oznaczania zwykłych wyróżnień (np. kursyw, podkreśleń) nie należy stosować stylów znakowych.
23. Zapis dotyczący dat należy ujednolicić w obrębie całej pracy (np. 10.03.2021 r.).
24. Wyrażenia liczbowe określające zakres lub wielkość przybliżoną należy w całej publikacji konsekwentnie rozdzielać dywizem (np. 1914-1918, XIX-XXI w., s. 5-8, 5-8 proc.).
25. Nie stosuje się dywizu (-) ani półpauzy (–) w funkcji minusa (−).
26. Bibliografię należy ujednolicić w obrębie całej pracy zgodnie z szablonem publikacji.
27. Afiliacje poszczególnych autorów artykułów: ujednolicone i umieszczone w pliku źródłowym zgodnie z szablonem publikacji ujednoliconą dla wszystkich autorów.

Materiały dodatkowe dołączane do przekazywanego tekstu


1. Tabele, rysunki, wykresy, schematy, ilustracje powinny być umieszczone w miejscu docelowym lub oddzielnym katalogu z dokładnym opisem: numer artykułu, numer tabeli/rysunku itp, tj.:
• rysunki, wykresy, schematy – powinny być opracowane i przesłane jako zapis elektroniczny (pliki źródłowe) w programach pracujących w środowisku Windows (np. Word, Excel, Corel 11, Photoshop itp.), wydruki czy rysunki oryginalne dobrej jakości,
• zdjęcia – oryginalne lub zapis z aparatu cyfrowego w możliwie najwyższej rozdzielczości (tif, jpg), ewentualnie skany z rozdzielczością minimum 300 dpi.,
• tabele – należy umieścić w tekście lub osobnym dokumencie (jeżeli jest ich dużo), nie należy stosować ozdobników, kolorów tła.

2. Do wszystkich materiałów dodatkowych należy przesłać opisy dotyczące: ułożenia na kolumnie, wielkość w podstawie, ewentualnie wytyczne dotyczące kadrowania, podpisy, tytuły, numery. Rysunki i tablice umieszczone w tekście podstawowym – blisko miejsca powołania na nie lub na osobnych stronach w kolejności numeracji, z zaznaczeniem w tekście miejsca ich występowania. Prosimy pamiętać o wykonywaniu rysunków zgodnie z poniższymi wytycznymi:
• rysunki muszą być czytelne i wyraźne,
• opisy rysunków należy ujednolicić i dostosować do ich wielkości,
• rysunki nie powinny mieć obramowania i cieniowanego szarego tła,
• na wykresach, rysunkach i schematach opis tekstowy należy upraszczać do niezbędnego minimum.
• wszelkie objaśnienia należy umieszczać w podpisie, ewentualnie w legendzie pod rysunkiem.
• rysunki, wykresy i schematy, jeśli to możliwe, prosimy dołączyć w wersji oryginalnej jako pliki źródłowe,
• wszystkie dostarczane grafiki w formie rastrów (.jpg, .tif, .png) powinny być wielkości umożliwiającej uzyskanie rozdzielczości 300 dpi w podstawie, pliki o niższej rozdzielczości uniemożliwiają poprawne ich wydrukowanie.

3. We wszystkich artykułach należy zachować jednolity podział tekstu i zapis, jednolitą numerację rysunków, wzorów i tablic oraz jednolitą skalę rysunków.

Szablon publikacji nadsyłanych do czasopisma "Prawo Morskie"

Zasady etyki publikacyjnej


Zasady etyki publikacyjnej


Redakcja „Prawa Morskiego” stosuje zasady odpowiedzialności i etyki zalecane przez Committee on Publication Ethics (COPE) dla wszystkich stron biorących udział w procesie publikacji i podejmuje wszelkie możliwe środki przeciwko jakimkolwiek nadużyciom.


1. Odpowiedzialność redakcji

1.1. Zasada bezstronności i sprawiedliwości. Przesłane teksty naukowe są oceniane pod kątem tylko i wyłącznie zawartości merytorycznej, bez względu na rasę, płeć, orientację seksualną, przekonania religijne, obywatelstwo lub ideologię polityczną.

1.2. Decyzje o publikacji. Redaktor naczelny jest odpowiedzialny za podjęcie decyzji, który z nadesłanych artykułów powinien zostać opublikowany. Decyzję o przyjęciu lub odrzuceniu tekstu naukowego do publikacji redaktor naczelny podejmuje w oparciu o recenzje, oceniające jego treść, oryginalność, nowatorstwo, przejrzystość oraz adekwatność do zakresu czasopisma. Przy podejmowaniu decyzji, Redaktor naczelny może konsultować się z Radą Naukową. Redaktor naczelny jest zobowiązany do przestrzegania obowiązujących przepisów dotyczących zniesławienia, łamania praw autorskich i plagiatu oraz do ponoszenia pełnej odpowiedzialności za decyzje o publikacji tekstów naukowych.

1.3. Zasada poufności. Redaktor naczelny oraz Rada Naukowa muszą zapewnić, że wszystkie materiały przesłane do publikacji pozostaną poufne na etapie recenzowania. Nie mogą ujawniać żadnych informacji o przesłanym rękopisie nikomu poza autorami, recenzentami, potencjalnymi recenzentami, innymi doradcami redakcyjnymi (np. tłumaczami) i wydawcą.

1.4. Ujawnienie i konflikt interesów.
Niepublikowane artykuły, ich fragmenty czy materiały w nich zawarte nie mogą być wykorzystywane przez redaktora do własnych badań, bez pisemnej zgody autorów.

1.5. Utrzymanie integralności dorobku naukowego.
Redakcja będzie strzec integralności opublikowanego dorobku akademickiego, wydając w razie potrzeby poprawki, uzupełnienia i odwołania. Równocześnie redakcja dołoży wszelkich starań by wyłapać niewłaściwe badania i publikacje. Plagiaty i prace opierające się na fałszywych danych są niedopuszczalne. Redaktor powinien podjąć odpowiednie działania, gdy pojawią się zastrzeżenia etyczne do przesłanej pracy lub opublikowanego artykułu. W uzasadnionych przypadkach redakcja będzie publikować poprawki, wyjaśnienia, odwołania i przeprosiny.

1.6. Wycofanie opublikowanych artykułów. Redaktor czasopisma rozważy wycofanie opublikowanego tekstu naukowego, jeżeli: istnieją dowody wskazujące, że wyniki badań w nim zaprezentowane są niewiarygodne, zostały wcześniej opublikowane w innym miejscu bez odpowiedniego odniesienia, pozwolenia lub uzasadnienia (przypadki zbędnych publikacji), praca stanowi plagiat lub opiera się na nieetycznych badaniach. Powiadomienie o wycofaniu powinno być powiązane z wycofanym tekstem naukowym (poprzez umieszczenie tytułu i autorów w nagłówku wycofania), wyraźnie identyfikować wycofany tekst i wskazać, kto go wycofuje. Zawiadomienia o wycofaniu powinny zawsze zawierać uzasadnienie wycofania z podaniem powodu, aby odróżnić niezamierzony błąd od niewłaściwego postępowania. Wycofane teksty naukowe nie będą usuwane z drukowanych egzemplarzy czasopisma, ani z archiwów elektronicznych, ale ich wycofany status zostanie wskazany w sposób możliwie jak najbardziej czytelny.




2. Obowiązki autorów


2.1. Standardy publikowania wyników badań. Autorzy artykułów prezentujących wyniki oryginalnych badań powinni przedstawić dokładny opis wykonanej pracy oraz obiektywne omówienie jej znaczenia. Dane wyjściowe powinny być dokładnie przedstawione w artykule. Artykuł powinien zawierać wystarczająco dużo szczegółów i odnośników, aby umożliwić innym weryfikowanie postawionych tez. Sfabrykowanie, prezentowanie fałszywych lub niedokładnych wyników badań stanowi zachowanie nieetyczne i skutkować będzie odrzuceniem rękopisu lub wycofaniem opublikowanego artykułu.

2.2. Oryginalność i plagiat. Autorzy powinni upewnić się, że napisali całkowicie oryginalne prace, a jeśli wykorzystali pracę i/lub słowa innych osób, musi to być wyraźnie oznaczone jako cytat. Plagiaty są niedopuszczalne.

2.3. Publikacja wielokrotna lub równoczesna. Autorzy nie powinni publikować rękopisu opisującego te same badania w więcej niż jednym czasopiśmie. Jednak w wyjątkowych i uzasadnionych przypadkach Redakcja „Prawa Morskiego” rozważy publikację tekstu opublikowanego w innym wydawnictwie, o ile było ono skierowane do innego odbiorcy i w innym języku.

2.4. Autorstwo. Prace publikowane w „Prawie Morskim” muszą być podpisane przez osoby, które istotnie są ich autorami i odpowiadają za ich treść. Osoby, których udział w powstaniu zgłaszanej pracy jest znikomy (na przykład ograniczony do udostępnienia materiałów z badań) mogą być wymienione w podziękowaniach, nie mogą jednak figurować jako autorzy. W przypadku wątpliwości redakcja zwraca się z prośbą o określenie udziału w powstaniu pracy poszczególnych osób figurujących jako autorzy. Autorzy powinni też ujawniać w przypisie lub podziękowaniach informacje o osobach i instytucjach, które przyczyniły się do powstania pracy poprzez wkład merytoryczny, rzeczowy lub finansowy. Autor zgłaszający pracę do publikacji powinien upewnić się, że w pracy uwzględnieni są tylko właściwi współautorzy oraz, że widzieli oni i zatwierdzili ostateczną wersję pracy i wyrazili zgodę na przesłanie jej do publikacji. Przypadki nierzetelności naukowej będą dokumentowane i ujawniane.

2.5. Uznanie źródeł. Autorzy powinni dbać o odpowiednie oznaczenie rezultatów pracy innych badaczy. Wobec tego należy cytować publikacje, z których czerpali informacje i tezy podczas pisania własnego tekstu naukowego.

2.6. Istotne błędy w opublikowanych pracach. Gdy autor odkryje istotny błąd lub nieścisłość we własnej opublikowanej pracy, jego obowiązkiem jest niezwłoczne powiadomienie redaktora lub wydawcy czasopisma oraz współpraca z redaktorem w celu wycofania lub poprawienia tekstu.


3. Obowiązki recenzentów

3.1. Wkład w decyzje redakcyjne. Recenzje naukowe pomagają redakcji w podejmowaniu decyzji redakcyjnych i stanowią pomoc autorom w ulepszaniu ich tekstów naukowych.

3.2. Terminowość. Każdy recenzent, który czuje się niekompetentny do zrecenzowania zgłoszonej mu pracy lub wie, że terminowe wykonanie recenzji będzie niemożliwe, powinien powiadomić o tym redaktora i wycofać się z procesu recenzowania.

3.3. Poufność. Cały rękopis otrzymany do recenzji jest traktowany jako dokument poufny. Nie wolno go pokazywać, ani omawiać z innymi osobami, z wyjątkiem osób upoważnionych przez redaktora.

3.4. Standardy obiektywności. Recenzje powinny być prowadzone obiektywnie. Krytyka osoby autora jest niewłaściwa. Recenzenci powinni jasno wyrażać swoje poglądy za pomocą odpowiednich argumentów merytorycznych.

3.5. Uznanie źródeł. Wszelkie istotne podobieństwa lub powielanie się między ocenianą pracą a jakimkolwiek innym opublikowanym artykułem należy zgłosić redaktorowi. Recenzenci powinni wskazać odpowiednie opublikowane prace, które nie zostały zacytowane przez autorów.

3.6. Ujawnianie i konflikt interesów. Informacje lub pomysły uzyskane w wyniku oceny muszą być traktowane jako poufne i nie mogą być wykorzystywane przez recenzenta dla osobistych korzyści. Recenzenci nie powinni podejmować się oceny manuskryptów, w których występują konflikty interesów.

wynikające ze współpracy lub innych relacji z jakimkolwiek autorem, podmiotami prywatnymi lub instytucjami zaangażowanymi w opracowanie tekstu naukowego. Autorom przysługuje prawo odniesienia się do recenzenckich uwag krytycznych.

Procedura recenzowania

Procedura recenzowania:

1. Wszystkie teksty naukowe, w tym artykuły naukowe i glosy, zgłoszone do redakcji „Prawa Morskiego” podlegają obustronnie niejawnej recenzji.

2. Każda tekst naukowy oceniany jest przez niezależnych ekspertów w danej specjalizacji.

3. Redakcja dołoży wszelkich starań, aby wybrać recenzentów, którzy nie mają żadnej zależności służbowej czy prywatnej z Autorem ocenianego tekstu.

4. Recenzenci zobowiązani są do przedstawienia obiektywnej oceny zgłoszonego tekstu naukowego.

5. Recenzenci zobowiązani są do ujawnienia odkrytych nieprawidłowości, w szczególności wszelkiego rodzaju plagiatów lub autoplagiatów.

6. Recenzja musi mieć formę pisemną i musi zawierać jednoznaczną ewaluację nadesłanego tekstu naukowego.

7. Recenzenci oceniają czy tekst naukowy kwalifikuje się do publikacji. Ocena jest dokonywana z uwzględnieniem następujących kryteriów:
- nowatorstwo tematu;
- uwzględnienie najnowszej literatury przedmiotu;
- zastosowanie właściwej metodologii; wpływ tekstu naukowego na aktualny stan badań w dziedzinie prawa morskiego, prawa morza, prawa środowiska morskiego i zrównoważonego rozwoju oraz otoczenie społeczno-gospodarcze.

8. Recenzowane teksty naukowe traktowane są jako materiały poufne.

9. Recenzenci pozostają anonimowi.

10. Autorzy są zobowiązani do uczestniczenia w procesie recenzyjnym, w szczególności do uwzględnienia lub odniesienia się do sugerowanych poprawek i usunięcia ujawnionych błędów.

11. W każdym tomie drukowanym „Prawa Morskiego” oraz na stronie internetowej redakcja publikuje listę recenzentów współpracujących z czasopismem przy danym tomie.




Polityka antyplagiatowa

The ‘Maritime Law’ journal observes the principles of scientific transparency and integrity.

We therefore accept no forms of plagiarism, ghostwriting, or honorary authorship. In order to prevent these, relevant provisions have been included into the agreements signed with authors.

Ta strona wykorzystuje pliki 'cookies'. Więcej informacji