Nauki Humanistyczne i Społeczne

Prawo Morskie

Zawartość

Prawo Morskie | 2004 | No XX

Abstrakt

Artykuł omawia wybrane problemy najnowszej legislacji morskiej w Polsce, związane z akcesją do Unii Europejskiej. Autor przedstawia najważniejsze unormowania, polemizując z niektórymi z nich, zawarte w następujących ustawach: o rybołówstwie z 10.02.2004 r., o zmianie ustawy o izbach morskich z 5.03.2004 r., o zmianie ustawy o bezpieczeństwie morskim z 20.04.2004 r. i o wyposażeniu morskim z 20.04.2004 r. Poza tym omówione zostały dwie nowelizacje nowego polskiego kodeksu morskiego, a także zmiany w ustawie o obszarach morskich Rzeczypospolitej Polskiej i administracji morskiej. Zwrócono także uwagę na ratyfikację konwencji londyńskiej z 1990 r. OPRC. Autor podkreśla wybitnie dostosowawczy do prawa europejskiego charakter powyższych, licznych zmian w polskim prawie morskim. Korzystając z okazji, że Komisja Prawa Morskiego Polskiej Akademii Nauk wydała już dwudziesty tom czasopisma ..Prawo Morskie" autor, jako przewodniczący tej komisji i redaktor wspomnianego periodyku, przedstawia ponadto kilka uwag na temat stanu badań nadprawem morskim i prawem morza w Polsce.
Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Mirosław H. Koziński

Abstrakt

Artykuł omawia wybrane problemy najnowszej legislacji morskiej w Polsce, związane z akcesją do Unii Europejskiej. Autor przedstawia najważniejsze unormowania, polemizując z niektórymi z nich, zawarte w następujących ustawach: o rybołówstwie z 10.02.2004 r., o zmianie ustawy o izbach morskich z 5.03.2004 r., o zmianie ustawy o bezpieczeństwie morskim z 20.04.2004 r. i o wyposażeniu morskim z 20.04.2004 r. Poza tym omówione zostały dwie nowelizacje nowego polskiego kodeksu morskiego, a także zmiany w ustawie o obszarach morskich Rzeczypospolitej Polskiej i administracji morskiej. Zwrócono także uwagę na ratyfikację konwencji londyńskiej z 1990 r. OPRC. Autor podkreśla wybitnie dostosowawczy do prawa europejskiego charakter powyższych, licznych zmian w polskim prawie morskim. Korzystając z okazji, że Komisja Prawa Morskiego Polskiej Akademii Nauk wydała już dwudziesty tom czasopisma ..Prawo Morskie" autor, jako przewodniczący tej komisji i redaktor wspomnianego periodyku, przedstawia ponadto kilka uwag na temat stanu badań nadprawem morskim i prawem morza w Polsce.
Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Dorota Lost-Siemińska
ORCID: ORCID

Abstrakt

Autor analizuje rolę instytucji klasyfikacyjnych w systemie bezpieczeństwa morskiego. Ustawa z 9 listopada 2000 r. o be7.Pieczeństwie morskim 1ryznacza określone role między innymi instytucjom klasyfikacyjnym. Nie jest to żadne novum legislacyjne, gdyż wcześniej stanowił o tym rozdział w kodeksie morskim z 1961 roku, a jeszcze wcześniej rozporządzenie Prezydenta RP z 1930 roku o bezpieczeństwie statków morskich. W tej dziedzinie polskie prawo morskie pozostaje w odpowiednim związku z prawem europejskim, w szczególności z Dyrektywą Rady nr 94/57/WE z dnia 22 listopada 1994 roku. Odpowiednio do tej dyrektywy skonstruowane jest rozporządzenie 1rykonawcze do art. 15 ust. 1 pkt 2 usta\1)' o bezpieczeństwie morskim. Chodzi o rozporządzenie z dnia 20 listopada 2002 r. w sprawie określenia trybu uznania instytucji klasyfikacyjnych do sprawowania nadzoru technicznego nad statkami oraz rodzajów i zakresów przeglądów statków morskich. Statek nie może być używany w żegludze morskiej, jeżeli nie ma określonych prawem wymagań w zakresie budowy, stałych urządzeń i wyposażenia. Ustawa z 29 listopada 2000 r. o bezpieczeństwie morskim odsyła w tym zakresie do konwencji międzynarodo1rych oraz do przepisów tej usta1ry. Kontrowersyjnym jest, czy minister (wlaści1ry do spraw gospodarki morskiej) może w drodze rozporządzenia uznać za obowiązujące przepisy techniczne w zakresie budo\1)' statku, jego stałych urządzeń i \1)'posażenia \1)'dane przez polską instytucję klasyfikacyjną.
Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Zbigniew Godecki

Abstrakt

Porównywanie przepisów wywodzących się z dwóch różnych ustawodawstw nie jest rzeczą łatwą. Zagadnienie tym bardziej się komplikuje, gdy ustawodawstwa te należą do tak odmiennych systemów prawnych, jakimi są common law i prawo kontynentalne. W artykule poddano analizie i dokonano porównania przepisów podstawowego angielskiego aktu żeglugowego Merchant Shipping Act z 1995 roku oraz polskiego kodeksu morskiego wraz z czterema głównymi ustawami morskimi: o obszarach morskich Rzeczypospolitej Polskiej i administracji morskiej, o bezpieczeństwie morskim, o zapobieganiu zanieczyszczaniu morza przez statki, o pracy na morskich statkach handlowych. Akty te omówiono pod kątem odpowiedzialności kapitana statku morskiego za ich naruszenie. Jedną z podstawowych cech angielskiego prawa karnego jest to, że każdy czyn karalny uważany jest za przestępstwo sensu stricto. W prawie angielskim brak też podziału przestępstw na zbrodnie, występki i wykroczenia. Zaliczenie wszystkich czynów karalnych do przestępstw sensu stricto sprawia, że wszystkie te czyny są poddane orzecznictwu powszechnych sądów karnych. Autor analizuje przestępstwa przeciwko przynależności państwowej statku, jego banderze i wiarygodności dokumentów, jak również przestępstwa naruszenia przepisów dotyczących bezpieczeństwa.
Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Cezary Łuczywek
ORCID: ORCID

Abstrakt

Zjawiska protekcjonizmu w światowej żegludze morskiej mają swoją długą historię. Stany Zjednoczone należą do tych państw morskich, które od dawna stosowały różne formy i sposoby udzielania pomocy morskiej flocie handlowej, pływającej pod ich flagą narodową. Autor prezentuje historię promocyjnego ustawodawstwa żeglugowego USA, poczynając od prezydenta Waszyngtona i Kongresu USA pierwszej kadencji. Z zarysowanego przez autora przeglądu ustawodawstwa promocyjno-protekcjonistycznego w żegludze morskiej USA wynika, że najdłuższą historię mają postanowienia ustawowe o zastrzeżeniach ładunkowych. Zasadniczą rolę w rozwinięciu systemu finansowej pomocy dla floty handlowej USA odegrała ustawa The Merchant Marine Act z 1936 roku. Przewidziano również proinwestycyjne ulgi podatkowe dla armatorów. Jedną z najbardziej uniwersalnych form pośrednich udzielania wsparcia rozwojowi prywatnej floty handlowej USA są gwarancje rządu federalnego do spłaty nie zrealizowanych zobowiązań pieniężnych (kredytów bankowych) armatorów amerykańskich. Wśród innych ustawowych form wspierania narodowej floty handlowej należy wymienić: ubezpieczenia wojenne, urządzenia specjalne oraz finansowanie szkolnictwa morskiego. Zabiegi wspierania interesów własnej floty nie okazują się efektywne, czego dowodem jest między innymi wielkość tonażu floty zarejestrowanej pod narodową flagą, który nie wykazuje liczącego się wzrostu.
Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Tadeusz Szczepaniak

Abstrakt

Artykuł jest pierwszą w polskiej literaturze prawniczej pracą na ten coraz aktualniejszy temat. Współcześnie wśród 200 największych załadowców, konosament jako papier wartościowy nie jest oceniany jako dokument znaczący. Także szybkość wykonywania przewozu powoduje nieprzydatność konosamentów, których miejsce zastępują morskie listy przewozowe. Wciąż jednak są i takie dziedziny handlu, gdzie konosament jest niezbędnym dokumentem. Dlatego więc podjęto kroki w kierunku komputeryzacji ich wystawiania i przenoszenia. Pozostaje niepewne, czy Reguły Haskie i Reguły Haga-Visby mogą być zastosowane do konosamentów elektronicznych. Reguły Hamburskie dopuszczają podpis elektroniczny na konosamencie, o ile nie sprzeciwia się to prawu państwa, w którym konosament został wystawiony. Aby wzrosła pewność, że zastosowanie konosamentu elektronicznego w obrocie międzynarodowym nie zostanie zakwestionowane, trzeba to wyraźnie przewidzieć w konwencji międzynarodowej. W 2000 roku CMI przekazał UNCITRAL projekt nowej konwencji o przewozie ładunku morzem, uwzględniający elektroniczną dokumentację umów przewozu, w tym stosowanie konosamentów elektronicznych. Prace nad tą konwencją trwają.
Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Maria Dragun-Gertner

Abstrakt

Umowa czarteru bare-boat, nazwanego w doktrynie najmem statku jeszcze do niedawna występowała w międzynarodowych stosunkach żeglugowych raczej sporadycznie. Z tego powodu w systemach prawa morskiego wielu państw, w tym także w prawie polskim, nie ukształtowała się szczególna instytucja najmu statku, a do umów najmu statku stosuje się przepisy prawa cywilnego o najmie. Przez umowę najmu statku morskiego wynajmujący zobowiązuje się oddać czarterującemu statek bez załogi i wyposażenia (ewentualnie z częściową załogą i wyposażeniem) do używania przez ctas oznaczony w umowie lub nie oznaczony, a czarterujący zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówioną opłatę czarterową. Strony tej umowy są określane zarówno za pomocą nomenklatury zaczerpniętej z umowy najmu, jak i umowy czarteru na czas, co wskazuje na umiejscowienie czarteru bare-boat pomiędzy tymi dwoma umowami. Autorka artykułu wskazuje na wzrost znaczenia umów najmu statku. Powinno to znaleźć odzwierciedlenie w ustawowym uregulowaniu tej umowy w Kodeksie morskim.
Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Magdalena Czaplińska

Abstrakt

Umowa czarteru bare-boat, nazwanego w doktrynie najmem statku jeszcze do niedawna występowała w międzynarodowych stosunkach żeglugowych raczej sporadycznie. Z tego powodu w systemach prawa morskiego wielu państw, w tym także w prawie polskim, nie ukształtowała się szczególna instytucja najmu statku, a do umów najmu statku stosuje się przepisy prawa cywilnego o najmie. Przez umowę najmu statku morskiego wynajmujący zobowiązuje się oddać czarterującemu statek bez załogi i wyposażenia (ewentualnie z częściową załogą i wyposażeniem) do używania przez ctas oznaczony w umowie lub nie oznaczony, a czarterujący zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówioną opłatę czarterową. Strony tej umowy są określane zarówno za pomocą nomenklatury zaczerpniętej z umowy najmu, jak i umowy czarteru na czas, co wskazuje na umiejscowienie czarteru bare-boat pomiędzy tymi dwoma umowami. Autorka artykułu wskazuje na wzrost znaczenia umów najmu statku. Powinno to znaleźć odzwierciedlenie w ustawowym uregulowaniu tej umowy w Kodeksie morskim.
Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Krzysztof Kochanowski

Abstrakt

Autor zwraca uwagę na odrębność ubezpieczeń morskich, która utrzymała się aż do współczesności. Nowy kodeks morski Federacji Rosyjskiej wszedł w życie z dniem J maja 1999 roku. Składa się on z 430 artykułów ujętych w 27 rozdziałach. Rozdział XV kodeksu reguluje umowę ubezpieczenia morskiego i składa się z 38 artykułów. Przedmiotem ubezpieczenia morskiego może być każdy interes majątkowy związany z morską żeglugą handlową, wynagrodzenie za pracę i inne sumy należne kapitanowi statku i pozostałym członkom załogi statku, w tym wydatki na repatriację oraz przyjęte na siebie przez ubezpieczyciela ryzyko (reasekuracja). W odróżnieniu od polskiego kodeksu morskiego, umowa ubezpieczenia morskiego w prawie FR wymaga formy pisemnej. W definicji umowy ubezpieczenia morskiego wymieniony jest nie tylko ubezpieczyciel, ale także ubezpieczający oraz osoba na rzecz której umowa została zawarta, czyli ubezpieczony. Należy podkreślić, że polisa generalna odnosi się tylko do ubezpieczenia ładunku.
Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Zenon Kamiński

Abstrakt

16 listopada 2004 roku społeczność międzynarodowa będzie obchodzić dziesięciolecie wejścia w życie konwencji z Montego Bay. Liczba jej stron wynosi obecnie 145, co oz.nacza, że konwencja zbliża się do osiągnięcia uniwersalności. Dziesięć lat po jej wejściu w życie, praktyka międzynarodowa jest zgodna z jej zasadami i normami. Konwencja ustanowi/a Organizację Dna Morskiego, Międzynarodowy Trybunał Prawa Morza i Komisję Granic Szelfu Kontynentalnego. Obecnie prawo morza stoi wobec wyzwań związanych z takimi zagrożeniami, jak terroryzm, piractwo, zorganizowana przestępczość, nadmierna eksploatacja i degradacja środowiska morskiego. Oznacza to potrzebę ewolucji i dostosowania prawa morza do zmieniającej się rzeczywistości i interesów. Niezależnie jednak od kwestii, jakie staną przed społecznością międzynarodową, konwencja tworzy niezbędne ramy prawne dla dalszej ewolucji prawa morza
Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Janusz Symonides

Abstrakt

Wymogi delimitacyjne związane z ustanawianiem wód archipelagowych są relatywnie elastyczne. Pewne wyspiarskie państwa, które mogą uchodzić także za państwa archipelagowe, nie powinny jednak wyznaczać prostych archipelagowych linii podstawowych, gdyż nie mogą dostosować się do ogólnej reguły, aby relacja między obszarami wód a lądem wynosi/a co najmniej 1 do 1, chociaż nie więcej niż 9 do I.
Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Andrzej Straburzyński

Abstrakt

Problematyka związana z nieszkodliwym przepływem przez morze terytorialne jest od lat przedmiotem zainteresowania doktryny i praktyki. Jednym z takich porozumień jest STRANG l I 00 - Zasady wizyt okrętów państw NA TO w portach NA TO oraz w portach nie należących do NATO. Umowa ta weszła w życie w stosunku do członków sojuszu w 1995 roku. STRANG dzieli wizyty okrętów na oficjalne oraz nieformalne i robocze. Wizyta oficjalna odbywa się na zaproszenie jednej ze stron lub związana jest z ważną państwową albo międzynarodową uroczystością, jeśli druga z zaangażowanych stron zgadza się na przyznanie wizycie tej rangi. Wizyta nieformalna to dobrosąsiedzka wizyta w porcie jednej ze stron, która nie łączy się z żadnymi oficjalnymi uroczystościami. Wizyta robocza realizowana jest w związku z ćwiczeniami NATO, podczas których okręty wymagają napraw, uzupełnienia zapasów oraz transportu ludzi, paliw i innych materiałów. Oprócz wymienionych zasad STRANG reguluje pewne kwestie protokolarne, zagadnienia związane z wejściem w życie i obowiązywaniem jego postanowień, zastrzeżenia do umowy oraz formularz informacji kierowanych do kraju-gospodarza wizyty. Autor omawia również polskie przepisy mające znaczenie w zakresie omawianej problematyki.
Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Dariusz R. Bugajski

Abstrakt

Morze Kaspijskie od dawna nieobecne na arenie stosunków międzynarodowych i wyłączone z wszelkiej światowej rywalizacji mocarstw, wraz z rozpadem Związku Radzieckiego nieoczekiwanie przemieni/o się w kolejne ognisko zapalne na obszarze Kaukazu i Azji Centralnej. W chwili obecnej nie można przewidzieć, jak ostatecznie będzie wyglądał status prawny i reżim Morza Kaspijskiego. Obserwowana dziś tendencja zawierania porozumień dwustronnych została wymuszona potrzebami rozwoju gospodarczego regionu. Nie do przyjęcia dla stron było bezczynne oczekiwanie na osiągnięcie porozumienia wszystkich państw usytuowanych nad Morzem Kaspijskim. Dokonywanie przez państwa wcześniejszych częściowych regulacji sytuacji prawnej basenu nie może utrudniać zawarcia w przyszłości umowy państw nadbrzeżnych dotyczącej statusu prawnego Morza Kaspijskiego. Mając na uwadze szczególny charakter Morza Kaspijskiego, stronom powinna być pozostawiona znaczna swoboda w regulowaniu nowego statusu akwenu. Również wśród przedstawicieli nauki prawa międzynarodowego publicznego nie ma zgodności co do przyszłego statusu prawnego Morza Kaspijskiego.
Przejdź do artykułu

Autorzy i Afiliacje

Barbara Janusz

Instrukcja dla autorów

Wytyczne dla autorów tekstów naukowych publikowanych w czasopiśmie "Prawo Morskie":

1. Tekst naukowy, w tym m.in. artykuł naukowy lub glosa, musi zawierać wyróżnione wprowadzenie oraz wnioski.
2. Po tytule należy umieścić abstrakt oraz słowa kluczowe, zaś na końcu tekstu, po bibliografii – tytuł w języku angielskim, keywords oraz abstract.
3. Źródła podawane w bibliografii należy pogrupować wg rodzaju: literatura, akty prawne, wykaz orzecznictwa, źródła internetowe.
4. Objętość tekstu: min. 20 000 znaków, max. 40.000 znaków.
5. Ustawienia strony: standardowe programu Word – marginesy górny, dolny, prawy i lewy 2,5 cm.
6. Tekst główny: czcionka Times New Roman 12 pkt., interlinia 1,5 wiersza wyrównanie obustronne (tj. wyjustowane). Należy zlikwidować podwójne spacje, przecinki, kropki, wielokrotne entery, ręczne zrzucenia wierszy, ręczne przeniesienia wyrazów itp.
7. Akapity należy rozpoczynać jednakowo we wszystkich artykułach.
8. Odstęp między wyrazami – zawsze 1 spacja.
9. Tytuły artykułów, śródtytuły każdego rzędu: rozmiar i rodzaj czcionki, umieszczenie na kolumnie, sposób wyróżnienia, numeracja (jeżeli występuje), światła nad i pod tytułem/śródtytułem ujednolicone, we wszystkich artykułach zgodne z szablonem czasopisma. W pracach zbiorowych podtytuły tego samego rzędu redaktor naukowy przekazujący pliki do składu i łamania powinien oznaczyć jednakowo we wszystkich artykułach.
10. Słowa kluczowe: umieszczenie i zapis w każdym artykule zgodnie szablonem czasopisma/publikacji.
11. Przypisy należy ujednolicić i wstawiać automatycznie za pomocą funkcji: „Odwołania” → „Wstaw przypis dolny”, bez dodatkowej spacji. Należy stosować numerację przypisów w automatycznej frakcji górnej cyfry arabskiej. Wyjątkiem od tej reguły jest znak „*”, którego można użyć w przypadku informacji o autorze artykułu, w pracy zbiorowej lub dla odróżnienia przypisów tekstowych (źródłowych) i odautorskich rzeczowych w edycji dokumentów historycznych.
12. W przypisach odnoszących się do źródeł poprzednio cytowanych, stosujemy odnośniki w wersji łacińskojęzycznej (op. cit., idem, ibidem itp.)
13. W przekazywanym pliku powinny być zaznaczone wszystkie miejsca, które docelowo będą zawierały hiperlinki, w szczególności olinkowane powinny być wszelkie numery ORCID, DOI, E-MAIL.
14. Spacji nie należy stawiać przed następującymi znakami: kropka, przecinek, średnik, dwukropek, nawias zamykający, cudzysłów zamykający, odsyłacz do przypisu, znak procentu, znak stopnia Celsjusza.
15. Nie stawia się spacji po następujących znakach: nawias otwierający, cudzysłów otwierający. W skrótach typu: s. (strona), t. (tom) itp. po kropce zawsze powinna znajdować się spacja.
16. Nie stosuje się ukośników w funkcji nawiasów.
17. W tekstach w języku polskim obowiązuje cudzysłów „drukarski”. W tekstach w innych językach stosuje się cudzysłowy właściwe temu językowi, np. “tekst angielski”, « tekst francuski », „tekst niemiecki“. Cudzysłowów angielskich używa się, w przypadku kiedy cały artykuł jest w języku angielskim, niemieckich – gdy cały artykuł po niemiecku itd.
18. Stosuje się następującą kolejność cudzysłowów: „ « ‘ ’ » ”.
19. Nie wstawia się znaku prim (') w miejsce apostrofu (’).
20. W przypadku tekstów obcojęzycznych należy używać poprawnych znaków specjalnych (np. à, á, â, ã, ä).
21. Nie należy przenosić do następnej linii tekstu pojedynczych liter, np. „a”, „w”, „i” – o ich usytuowaniu w tekście docelowym zadecyduje profesjonalny program do składu.
22. Wyróżnienia należy wykonywać konsekwentnie w całej pracy. Do oznaczania zwykłych wyróżnień (np. kursyw, podkreśleń) nie należy stosować stylów znakowych.
23. Zapis dotyczący dat należy ujednolicić w obrębie całej pracy (np. 10.03.2021 r.).
24. Wyrażenia liczbowe określające zakres lub wielkość przybliżoną należy w całej publikacji konsekwentnie rozdzielać dywizem (np. 1914-1918, XIX-XXI w., s. 5-8, 5-8 proc.).
25. Nie stosuje się dywizu (-) ani półpauzy (–) w funkcji minusa (−).
26. Bibliografię należy ujednolicić w obrębie całej pracy zgodnie z szablonem publikacji.
27. Afiliacje poszczególnych autorów artykułów: ujednolicone i umieszczone w pliku źródłowym zgodnie z szablonem publikacji ujednoliconą dla wszystkich autorów.

Materiały dodatkowe dołączane do przekazywanego tekstu


1. Tabele, rysunki, wykresy, schematy, ilustracje powinny być umieszczone w miejscu docelowym lub oddzielnym katalogu z dokładnym opisem: numer artykułu, numer tabeli/rysunku itp, tj.:
• rysunki, wykresy, schematy – powinny być opracowane i przesłane jako zapis elektroniczny (pliki źródłowe) w programach pracujących w środowisku Windows (np. Word, Excel, Corel 11, Photoshop itp.), wydruki czy rysunki oryginalne dobrej jakości,
• zdjęcia – oryginalne lub zapis z aparatu cyfrowego w możliwie najwyższej rozdzielczości (tif, jpg), ewentualnie skany z rozdzielczością minimum 300 dpi.,
• tabele – należy umieścić w tekście lub osobnym dokumencie (jeżeli jest ich dużo), nie należy stosować ozdobników, kolorów tła.

2. Do wszystkich materiałów dodatkowych należy przesłać opisy dotyczące: ułożenia na kolumnie, wielkość w podstawie, ewentualnie wytyczne dotyczące kadrowania, podpisy, tytuły, numery. Rysunki i tablice umieszczone w tekście podstawowym – blisko miejsca powołania na nie lub na osobnych stronach w kolejności numeracji, z zaznaczeniem w tekście miejsca ich występowania. Prosimy pamiętać o wykonywaniu rysunków zgodnie z poniższymi wytycznymi:
• rysunki muszą być czytelne i wyraźne,
• opisy rysunków należy ujednolicić i dostosować do ich wielkości,
• rysunki nie powinny mieć obramowania i cieniowanego szarego tła,
• na wykresach, rysunkach i schematach opis tekstowy należy upraszczać do niezbędnego minimum.
• wszelkie objaśnienia należy umieszczać w podpisie, ewentualnie w legendzie pod rysunkiem.
• rysunki, wykresy i schematy, jeśli to możliwe, prosimy dołączyć w wersji oryginalnej jako pliki źródłowe,
• wszystkie dostarczane grafiki w formie rastrów (.jpg, .tif, .png) powinny być wielkości umożliwiającej uzyskanie rozdzielczości 300 dpi w podstawie, pliki o niższej rozdzielczości uniemożliwiają poprawne ich wydrukowanie.

3. We wszystkich artykułach należy zachować jednolity podział tekstu i zapis, jednolitą numerację rysunków, wzorów i tablic oraz jednolitą skalę rysunków.

Szablon publikacji nadsyłanych do czasopisma "Prawo Morskie"

Zasady etyki publikacyjnej


Zasady etyki publikacyjnej


Redakcja „Prawa Morskiego” stosuje zasady odpowiedzialności i etyki zalecane przez Committee on Publication Ethics (COPE) dla wszystkich stron biorących udział w procesie publikacji i podejmuje wszelkie możliwe środki przeciwko jakimkolwiek nadużyciom.


1. Odpowiedzialność redakcji

1.1. Zasada bezstronności i sprawiedliwości. Przesłane teksty naukowe są oceniane pod kątem tylko i wyłącznie zawartości merytorycznej, bez względu na rasę, płeć, orientację seksualną, przekonania religijne, obywatelstwo lub ideologię polityczną.

1.2. Decyzje o publikacji. Redaktor naczelny jest odpowiedzialny za podjęcie decyzji, który z nadesłanych artykułów powinien zostać opublikowany. Decyzję o przyjęciu lub odrzuceniu tekstu naukowego do publikacji redaktor naczelny podejmuje w oparciu o recenzje, oceniające jego treść, oryginalność, nowatorstwo, przejrzystość oraz adekwatność do zakresu czasopisma. Przy podejmowaniu decyzji, Redaktor naczelny może konsultować się z Radą Naukową. Redaktor naczelny jest zobowiązany do przestrzegania obowiązujących przepisów dotyczących zniesławienia, łamania praw autorskich i plagiatu oraz do ponoszenia pełnej odpowiedzialności za decyzje o publikacji tekstów naukowych.

1.3. Zasada poufności. Redaktor naczelny oraz Rada Naukowa muszą zapewnić, że wszystkie materiały przesłane do publikacji pozostaną poufne na etapie recenzowania. Nie mogą ujawniać żadnych informacji o przesłanym rękopisie nikomu poza autorami, recenzentami, potencjalnymi recenzentami, innymi doradcami redakcyjnymi (np. tłumaczami) i wydawcą.

1.4. Ujawnienie i konflikt interesów.
Niepublikowane artykuły, ich fragmenty czy materiały w nich zawarte nie mogą być wykorzystywane przez redaktora do własnych badań, bez pisemnej zgody autorów.

1.5. Utrzymanie integralności dorobku naukowego.
Redakcja będzie strzec integralności opublikowanego dorobku akademickiego, wydając w razie potrzeby poprawki, uzupełnienia i odwołania. Równocześnie redakcja dołoży wszelkich starań by wyłapać niewłaściwe badania i publikacje. Plagiaty i prace opierające się na fałszywych danych są niedopuszczalne. Redaktor powinien podjąć odpowiednie działania, gdy pojawią się zastrzeżenia etyczne do przesłanej pracy lub opublikowanego artykułu. W uzasadnionych przypadkach redakcja będzie publikować poprawki, wyjaśnienia, odwołania i przeprosiny.

1.6. Wycofanie opublikowanych artykułów. Redaktor czasopisma rozważy wycofanie opublikowanego tekstu naukowego, jeżeli: istnieją dowody wskazujące, że wyniki badań w nim zaprezentowane są niewiarygodne, zostały wcześniej opublikowane w innym miejscu bez odpowiedniego odniesienia, pozwolenia lub uzasadnienia (przypadki zbędnych publikacji), praca stanowi plagiat lub opiera się na nieetycznych badaniach. Powiadomienie o wycofaniu powinno być powiązane z wycofanym tekstem naukowym (poprzez umieszczenie tytułu i autorów w nagłówku wycofania), wyraźnie identyfikować wycofany tekst i wskazać, kto go wycofuje. Zawiadomienia o wycofaniu powinny zawsze zawierać uzasadnienie wycofania z podaniem powodu, aby odróżnić niezamierzony błąd od niewłaściwego postępowania. Wycofane teksty naukowe nie będą usuwane z drukowanych egzemplarzy czasopisma, ani z archiwów elektronicznych, ale ich wycofany status zostanie wskazany w sposób możliwie jak najbardziej czytelny.




2. Obowiązki autorów


2.1. Standardy publikowania wyników badań. Autorzy artykułów prezentujących wyniki oryginalnych badań powinni przedstawić dokładny opis wykonanej pracy oraz obiektywne omówienie jej znaczenia. Dane wyjściowe powinny być dokładnie przedstawione w artykule. Artykuł powinien zawierać wystarczająco dużo szczegółów i odnośników, aby umożliwić innym weryfikowanie postawionych tez. Sfabrykowanie, prezentowanie fałszywych lub niedokładnych wyników badań stanowi zachowanie nieetyczne i skutkować będzie odrzuceniem rękopisu lub wycofaniem opublikowanego artykułu.

2.2. Oryginalność i plagiat. Autorzy powinni upewnić się, że napisali całkowicie oryginalne prace, a jeśli wykorzystali pracę i/lub słowa innych osób, musi to być wyraźnie oznaczone jako cytat. Plagiaty są niedopuszczalne.

2.3. Publikacja wielokrotna lub równoczesna. Autorzy nie powinni publikować rękopisu opisującego te same badania w więcej niż jednym czasopiśmie. Jednak w wyjątkowych i uzasadnionych przypadkach Redakcja „Prawa Morskiego” rozważy publikację tekstu opublikowanego w innym wydawnictwie, o ile było ono skierowane do innego odbiorcy i w innym języku.

2.4. Autorstwo. Prace publikowane w „Prawie Morskim” muszą być podpisane przez osoby, które istotnie są ich autorami i odpowiadają za ich treść. Osoby, których udział w powstaniu zgłaszanej pracy jest znikomy (na przykład ograniczony do udostępnienia materiałów z badań) mogą być wymienione w podziękowaniach, nie mogą jednak figurować jako autorzy. W przypadku wątpliwości redakcja zwraca się z prośbą o określenie udziału w powstaniu pracy poszczególnych osób figurujących jako autorzy. Autorzy powinni też ujawniać w przypisie lub podziękowaniach informacje o osobach i instytucjach, które przyczyniły się do powstania pracy poprzez wkład merytoryczny, rzeczowy lub finansowy. Autor zgłaszający pracę do publikacji powinien upewnić się, że w pracy uwzględnieni są tylko właściwi współautorzy oraz, że widzieli oni i zatwierdzili ostateczną wersję pracy i wyrazili zgodę na przesłanie jej do publikacji. Przypadki nierzetelności naukowej będą dokumentowane i ujawniane.

2.5. Uznanie źródeł. Autorzy powinni dbać o odpowiednie oznaczenie rezultatów pracy innych badaczy. Wobec tego należy cytować publikacje, z których czerpali informacje i tezy podczas pisania własnego tekstu naukowego.

2.6. Istotne błędy w opublikowanych pracach. Gdy autor odkryje istotny błąd lub nieścisłość we własnej opublikowanej pracy, jego obowiązkiem jest niezwłoczne powiadomienie redaktora lub wydawcy czasopisma oraz współpraca z redaktorem w celu wycofania lub poprawienia tekstu.


3. Obowiązki recenzentów

3.1. Wkład w decyzje redakcyjne. Recenzje naukowe pomagają redakcji w podejmowaniu decyzji redakcyjnych i stanowią pomoc autorom w ulepszaniu ich tekstów naukowych.

3.2. Terminowość. Każdy recenzent, który czuje się niekompetentny do zrecenzowania zgłoszonej mu pracy lub wie, że terminowe wykonanie recenzji będzie niemożliwe, powinien powiadomić o tym redaktora i wycofać się z procesu recenzowania.

3.3. Poufność. Cały rękopis otrzymany do recenzji jest traktowany jako dokument poufny. Nie wolno go pokazywać, ani omawiać z innymi osobami, z wyjątkiem osób upoważnionych przez redaktora.

3.4. Standardy obiektywności. Recenzje powinny być prowadzone obiektywnie. Krytyka osoby autora jest niewłaściwa. Recenzenci powinni jasno wyrażać swoje poglądy za pomocą odpowiednich argumentów merytorycznych.

3.5. Uznanie źródeł. Wszelkie istotne podobieństwa lub powielanie się między ocenianą pracą a jakimkolwiek innym opublikowanym artykułem należy zgłosić redaktorowi. Recenzenci powinni wskazać odpowiednie opublikowane prace, które nie zostały zacytowane przez autorów.

3.6. Ujawnianie i konflikt interesów. Informacje lub pomysły uzyskane w wyniku oceny muszą być traktowane jako poufne i nie mogą być wykorzystywane przez recenzenta dla osobistych korzyści. Recenzenci nie powinni podejmować się oceny manuskryptów, w których występują konflikty interesów.

wynikające ze współpracy lub innych relacji z jakimkolwiek autorem, podmiotami prywatnymi lub instytucjami zaangażowanymi w opracowanie tekstu naukowego. Autorom przysługuje prawo odniesienia się do recenzenckich uwag krytycznych.

Procedura recenzowania

Procedura recenzowania:

1. Wszystkie teksty naukowe, w tym artykuły naukowe i glosy, zgłoszone do redakcji „Prawa Morskiego” podlegają obustronnie niejawnej recenzji.

2. Każda tekst naukowy oceniany jest przez niezależnych ekspertów w danej specjalizacji.

3. Redakcja dołoży wszelkich starań, aby wybrać recenzentów, którzy nie mają żadnej zależności służbowej czy prywatnej z Autorem ocenianego tekstu.

4. Recenzenci zobowiązani są do przedstawienia obiektywnej oceny zgłoszonego tekstu naukowego.

5. Recenzenci zobowiązani są do ujawnienia odkrytych nieprawidłowości, w szczególności wszelkiego rodzaju plagiatów lub autoplagiatów.

6. Recenzja musi mieć formę pisemną i musi zawierać jednoznaczną ewaluację nadesłanego tekstu naukowego.

7. Recenzenci oceniają czy tekst naukowy kwalifikuje się do publikacji. Ocena jest dokonywana z uwzględnieniem następujących kryteriów:
- nowatorstwo tematu;
- uwzględnienie najnowszej literatury przedmiotu;
- zastosowanie właściwej metodologii; wpływ tekstu naukowego na aktualny stan badań w dziedzinie prawa morskiego, prawa morza, prawa środowiska morskiego i zrównoważonego rozwoju oraz otoczenie społeczno-gospodarcze.

8. Recenzowane teksty naukowe traktowane są jako materiały poufne.

9. Recenzenci pozostają anonimowi.

10. Autorzy są zobowiązani do uczestniczenia w procesie recenzyjnym, w szczególności do uwzględnienia lub odniesienia się do sugerowanych poprawek i usunięcia ujawnionych błędów.

11. W każdym tomie drukowanym „Prawa Morskiego” oraz na stronie internetowej redakcja publikuje listę recenzentów współpracujących z czasopismem przy danym tomie.




Polityka antyplagiatowa

The ‘Maritime Law’ journal observes the principles of scientific transparency and integrity.

We therefore accept no forms of plagiarism, ghostwriting, or honorary authorship. In order to prevent these, relevant provisions have been included into the agreements signed with authors.

Ta strona wykorzystuje pliki 'cookies'. Więcej informacji